رویداد 14 آذر 1330 : آیا دولت مصدق، لیبرال دموکرات بود؟

رویداد 14 آذر 1330 : آیا دولت مصدق، لیبرال دموکرات بود؟

تاکنون چیزی از رویداد 23 تیر 1330 شنیده اید؟ کشتار تظاهرکنندگانی که در اعتراض به ورود سفیر آمریکا به تهران به خیابانها آمده بودند.
از رویداد 14 آذر همان سال چطور؟ سرکوب مخالفان دولت در دانشگاه و خیابان.
حتما از 8 فروردین 1331 هم چیزی نشنیدید.
آیا میدانستید در این روزها، خون برخی ایرانیان (فارغ از بستگی شان به احزاب و جریانات) به جرم شرکت در یک تظاهرات (بی توجه به اینکه اعتراض به چه بوده) بر کف خیابانهای تهران ریخت؟
احتمال قریب به یقین، نمیدانستید. ولی چرا؟ دلیلش آن است که برای تاریخ نویسان و تاریخ پژوهان معاصر، خونین بودن یک روز، مهم نیست. بلکه مهم آن است که بنابر ژورنالیسم سیاسی بتوانند ننگ آنرا بر چهره دشمن شان بچسبانند.
اینجا سخن از تحریف تاریخ نیست. اصلا تاریخ، پاک میشود. انگار نه انگار که در هر کدام از سه روز یاد شده (23 تیر 30، 14 آذر 30، 8 فروردین 31) 10-20 نفر آدم کشته شده اند. یعنی چندین برابر کشتگان 16 آذر 1332.
ولی چرا هیچ نمیدانیم؟ چون رئیس دولت در این زمان، محمد مصدق بوده است.
پس فراموش میکنیم که تظاهرات کنندگان 16 آذر 1332 دقیقا همان تیپ آدمهای آمریکا و انگلیس ستیز تظاهرات های سالهای پیشین بودند. همانها که شاید از تظاهرات های پیشین با خوش اقبالی، جان سالم به در برده بودند، اینبار با نیروهای نظامی درگیر شدند و 3 نفرشان کشته شدند،
چون در این زمان مصدق رئیس دولت نبوده (از قضا در زندان بوده)، پس ده ها کتاب و صدها مقاله نوشته میشود.

هرگز توجه نمیشود که در مملکت عقب افتاده ایران که آنزمان ساختارش در حد پایان قرون وسطای اروپا بود، برای حکومت کردن چاره ای جز بزن و بکش و بگیر و ببند نبود. چه یک فرشته ی آسمانی به نام مصدق (به زعم برخی) در مصدر بود و چه اهریمنان! و دیوانی! چون رضاشاه و شاه و زاهدی و قوام و رزم آرا.
از همین رو بود که مصدق از ماه نخست تا ماه آخر با "حکومت نظامی" مملکت را چرخاند. و از این نظر هیچ تفاوتی با دو تیمسار که پیش و پس از او ریاست کردند (رزم آرا و زاهدی) نداشت. خودش هم پیش از تصاحب دولت، زمانی که در مجلس بود، در نطقی به رزم آرا گفته بود که:
"اگر شما نظامی هستی، من از شما نظامی ترم."
مصدق هم تا روز آخر، بلکه تا ساعت آخری که رئیس بود، بدون تشریفات لازم، با یک دست نوشته، روزنامه میبست، شهروندان را توقیف میکرد و خودش یا رئیس شهربانی زیردستش، دستور به شلیک مستقیم به مردم میداد. همچنانکه همه، پیش و پس از او هم کردند.
مصدق هم از لمپن ها و اراذل و اوباش خیابانی بهره گیری سیاسی میکرد. همچنانکه پیش و از پس از او هم کردند. همچنانکه در همان زمان، اپوزیسیون مصدق هم دار و دسته ی اشرار و بازوی خیابانی داشت. همه جناح ها از ابزار رعب و وحشت (که امروز به آن میگوییم تروریسم) بهره میگرفتند و در به کارگیری اهرمهای ناجوانمردانه ای چون ترور شخصیت و حملات بی رحمانه مطبوعاتی و بهره گیری از ادبیاتی سخیف از یکدیگر سبقت می جستند.

در زیر اسنادی خواهید دید درباره ی رویداد 14 آذر 1330. زمانی که جبهه ملی و پان ایرانیست ها و دیگر گروههای هوادار دولت مصدق، به سبک انقلاب فرهنگی مائو در چین در یک روز اقدام به پاکسازی خونین تهران از شر مخالفان سیاسی خود کردند. نخست با کمک شهربانی مصدق، تظاهر کنندگان که از دانشگاه تا بهارستان راهپیمایی کرده بودند را قلع و قمع کردند و سپس در سایه حمایت نیروهای انتظامی نشریات و دفتر احزاب مخالف دولت را به خاک و خون کشیدند. شعبان جعفری که در افکار عمومی ایرانیان بسیار بدنام شده، و او را به ضدیت با مصدق میشناسند و به اشتباه او را سرکرده شورش روز 28 امرداد 32 میدانند، در آغاز با حقوق ماهیانه 300 تومان، در استخدام دولت مصدق بود و برای ساماندهی بازوی خیابانی دولت بر ضد مخالفان حقوق میگرفت.

مصدق پس از آنکه با اعتراض و تحصن روزنامه نگاران و نمایندگان در مجلس که پیگیر این فاجعه بودند روبرو شد نه تنها عذرخواهی نکرد و در پی مجازات عاملان برنیامد بلکه در سخنانی تهدیدآمیز گفت:

«من مي‌خواهم بگويم که اگر اين آقايان ميتينگ‌دهندگان وطن پرست هستند نبايد در اين موقع دولت وارد انجام يک امر مهمي است به تظاهر بپردازند, بنابر اين اگر بعضي از آن‌ها اگر صدمه‌اي هم رسيده باشد به هيچ وجه متأسف نيستم»
که این آشکار به این معنا بود که اگر باز هم احزاب به تظاهرات دست بزنند، سرنوشتشان همین خواهد شد.

این مطلب و عکس زیر از روزنامه باختر امروز به سردبیری حسین فاطمی در زمان ماه عسل جبهه ملی و شعبان جعفری گرفته شده.